Galerie Mokum presenteert expositie: The Female Gaze!
Warme dekens, gedetailleerde stoffen, intieme portretten, botanische schoonheden en Italiaanse & Franse interieurs; welkom bij Galerie Mokum!
The Female Gaze, oftewel; 'De Vrouwelijke Blik'. Het is een term die de afgelopen jaren is gebruikt om kunst te beschrijven die het alomtegenwoordige mannelijke perspectief ondermijnt. Maar
bestaat er wel zoiets als een mannelijke of vrouwelijke blik? Maakt een vrouwelijke kunstenaar andere werken dan een mannelijke kunstenaar? - beeld Cindy Rizza
De vrouwelijke blik voor een breder scala aan perspectieven in de kunstwereld
Eén ding is zeker: we kunnen zo'n vrouwelijke blik alleen identificeren als er meer aandacht wordt besteed aan vrouwelijke kunstenaars. En dat doet Galerie Mokum met deze groepstentoonstelling. Een hommage aan vrouwelijke kunstenaars en hun visie op dit onderwerp. Naast bekende namen als Ellen de Groot en Koos van Keulen, toont de Amsterdamse galerie ook inspirerend werk van gastkunstenaars als Cindy Rizza en Judith Ansems.
Cindy Rizza heeft een klassieke opleiding gevolgd aan de New Hampshire Institute of Art. Haar werken zijn gemaakt met olieverf. Het zijn bijzondere stillevens die ze zelf als portretten beschouwd in comfort en warmte.
The Female Gaze is een thema dat tot meer vragen leidt over vrouwelijke kunstenaars
Galerie manager Margot Landeweerd: "Het idee voor The Female Gaze werd een jaar geleden geboren. Ik vond dat er te weinig aandacht werd besteed aan vrouwelijke makers. Daarnaast vroeg ik me af waarom er relatief weinig vrouwen voor het genre Realisme lijken te kiezen?"
"The Female Gaze toont werk van zowel gevestigde als nieuwe namen en alle deelnemende kunstenaars waren geheel vrij in het werk dat ze konden aanleveren. Gaandeweg het proces begon ik me af te vragen of ik een gemene deler zou kunnen vinden. Zijn er overeenkomsten in onderwerpkeuze, kleurenpalet, techniek of uitstraling? Is kunst gemaakt door vrouwen zachter, empathischer, liefdevoller of fragieler? Zit er meer emotie, verstilling of betrokkenheid in de manier waarop vrouwen naar de wereld kijken? Ik kreeg alleen maar meer vragen…"
"Een ding was evident, het zijn vragen waarop alleen antwoorden te vinden zijn als we meer aandacht besteden aan vrouwelijke makers."
"Kan ik me inmiddels – met de opening in zicht - wagen aan een conclusie? Ik ben voorzichtig en absoluut wars van stereotypes, maar durf toch met ja te antwoorden: ik zie geborgenheid, intimiteit, warmte en respect voor dier & natuur. Maar ook veel lef en kracht, en juist deze combinatie maakt de cirkel van The Female Gaze rond en wat mij betreft nu al voor herhaling vatbaar!"
Vrouwen vormen het thema in het werk van Ellen de Groot. Zij worden weergegeven in prachtige kostbare stoffen in een vaak ondefinieerbare ruimte. Hierdoor wordt een sfeer van tijdloosheid opgeroepen.
Zoey Frank volgde een opleiding aan de Gage Academy of Art in Seattle. Daarna behaalde zij haar master in Fine Arts aan de Laguna College of Art and Design. De laatste jaren staat tijd centraal in haar schilderijen.
De werken van textielkunstenares en schilderes Koos van Keulen tonen vaak vrij eenvoudig, en ontdaan van details. De spanning in haar schilderijen komt voort uit wat er in het beeldend verhaal is weggelaten.
Galerie Mokum zette in 1962 als eerste de toon in realistische kunst in Amsterdam
Galerie Mokum is in 1962 opgericht en zij was toen de eerste en enige plek in Amsterdam, waar realistische kunst werd getoond, verdedigd en gestimuleerd. Hiermee heeft zij in Nederland een bepalende rol gespeeld in de ontwikkeling van de naoorlogse, realistische schilderkunst. Door het consequente beleid dat de galerie door de jaren heen heeft gevoerd is Galerie Mokum ook nu nog toonaangevend op het gebied van figuratieve schilderkunst in Nederland.
Naast veel Nederlandse schilders vertegenwoordigt Galerie Mokum ook een aantal zeer gerenommeerde realisten uit het buitenland. Hierdoor heeft de galerie een divers en kwalitatief hoogwaardig aanbod.
Galerie Mokum opent de groepstentoonstelling The Female Gaze! op zaterdag 29 en zondag 30 mei. De werken van deze en andere vrouwelijke kunstenaars zijn te zien tot en met 27 juni 2021.
Interview met Judith Ansems over teken- en schilderkunst
Judith Ansems was in de jaren negentig zangeres van
de populaire Hermes House Band. Het begon ooit als een studentengrap, maar leidde uiteindelijk tot een internationale doorbraak met miljoenen verkochte cd's. Daarnaast was ze in het
dagelijks leven ook
jarenlang werkzaam als Kinderpsychotherapeut. Totdat haar passie voor tekenen naar boven kwam, een talent dat ze van kinds af aan al in zich had. Intussen maakt ze prachtige
kunstwerken, die nu ook te zien zijn tijdens de expositie in Galerie Mokum.
Je had een succesvolle muzikale carrière, wanneer ben je gaan tekenen en schilderen?
Als ik niet buiten speelde, zat ik thuis te tekenen of was ik aan het zingen bij mijn vader aan de piano. Ik verveelde me nooit. Toen ik na mijn middelbare school voor een opleiding moest kiezen, koos ik voor een hb0 opleiding Vormgeving en communicatie in Rotterdam. Immers: 'Een slimme meid, is op haar toekomst voorbereid' en 'met de kunstacademie zou ik nooit een financieel onafhankelijke vrouw worden', zo luidde de boodschap. Buiten het feit dat ik daarmee compleet de verkeerde studie koos, had ik wel een fantastisch studentenleven in Rotterdam. Ik werd lid van een studentenvereniging en kwam zo in de Hermes House Band terecht. We haalden een nr 1 hit in Nederland en na mijn studie werden we zelfs in het buitenland populair. We verkochten miljoenen cd's!
Ik werd fulltime zangeres, trouwde en kreeg 3 kids. Ik deed nog een opleiding Kinderpsychotherapie en had 8 jaar een praktijk aan huis. Toen we verhuisden van Rotterdam naar Amsterdam stopte ik met mijn praktijk. Het heen en weer rijden was niet te doen. Mijn kids gingen inmiddels allemaal naar de middelbare school en ik kreeg tijd voor mijzelf. Mijn moeder riep steeds dat ik altijd zo gelukkig werd van tekenen en dat het tijd werd daar iets mee te doen! Ik besloot een tekencursus te doen bij houtskool kunstenaar Lisanne Sloots en toen was ik verkocht, verknocht, verslaafd! Ik kon niet meer stoppen. Dit wilde ik iedere dag, en ik wilde hier goed in worden! Dankjewel mama!
Wat heb je vervolgens gedaan toen je had besloten om je hierin verder te ontwikkelen?
Via via hoorde ik over de Wackers Academie in Amsterdam; een klassieke, figuratieve teken- en schilderopleiding. Vijf jaar lang kreeg ik hier bijna full time les van de meest fantastische en uiteenlopende kunstenaars. De eerste twee jaar werd er alleen maar getekend. Vanaf het derde jaar gingen we ook schilderen. De docenten waren zo divers en de lessen zo breed, dat ik al gauw ontdekte waar mijn passie ligt. Mijn inspiratie ontstaat in mijn huis, op straat, buiten. Ik zie overal een ritme van lijnen, vlakken, kleuren en contrasten. De schaduw van de boom op stoeptegels; de zon die je huis binnenkomt en verspringt op de verschillende vlakken; een doorkijk door de hal naar de volgende ruimte; het lichtspel in trappenhuizen!
Het heeft even geduurd voordat ik mijzelf en mijn werk begreep. Mijn startpunt is een inspirerend plaatje van een alledaags tafereel. Zodra ik begin te schilderen, krijgt dit tafereel iets melancholisch, iets vergankelijks. Het thema 'Tijd' speelt hierin een grote rol. 'Tijd' waarin alles bijna geruisloos voorbij gaat zonder dat we het merken. Tot het moment dat we er even bij stilstaan. Dan pas ervaar je hoe bijzonder dit moment is. Het voelt verdrietig en tegelijkertijd ook zo mooi.
Wat kun je ons vertellen over hoe je het vak als kunstenares ervaart?
Voor mij moet een kunstwerk persoonlijk zijn en een beetje mysterieus. Niet zomaar een mooi plaatje. Ik wil uitgedaagd worden in het vinden van een diepere betekenis. Ik wil ontdekken wat de boodschap is van de kunstenaar. Wat wil de kunstenaar mij met zijn werk vertellen? Ik wil geraakt worden. Edward Hopper was één van de eerste kunstenaars die mij zo kon raken. De intense verstilling en eenzaamheid in zijn werk hebben een diepe indruk gemaakt.
In mijn eigen werk vertel ik ook een verhaal. Dit verhaal zit in de afbeelding, maar ook in de manier van werken. De toeschouwer mag zien hoe ik geworsteld heb met een perspectief of een compositie. Potloodlijnen en ondertekeningen laat ik staan. Zichtbaar. Het werk moet niet gepolijst zijn, maar echt. Dat is soms best raar, omdat de toeschouwer een foutje denkt te zien. Nee, dit is geen foutje, dit is een 'kadootje!'
Met welke materialen werk je het liefst en waarin ervaar je vooral een uitdaging?
Ik werk graag met houtskool, maar dat is eigenlijk niet te doen in mijn atelier. Werkelijk alles zit onder het stof. Inclusief mijn longen. Ik werk graag groot en leg veel lagen houtskool over elkaar. Vaak masseer ik de eerste lagen in het papier. Gepikt van Matthijs Maris, die hier soms 32 jaar over deed, zodat het een diep zwart wordt! De laatste laag ligt los op de eerdere lagen. O ja, en de grootste uitdaging zijn de witte vlakken van het papier. Daar mag geen spatje houtskool op komen. Lukt niet altijd...
Mijn persoonlijke uitdaging is om met olieverf dezelfde kracht te bereiken die ik met houtskool bereik. Ik hou wel van gladde oppervlakten, dus geen dikke klodders verf. Ik meng mijn verf deels op het palet, maar ook op doek als ik bijvoorbeeld een groter contrast wil bereiken. Ik hou vooral van grote tonale contrasten. Het is een organisch proces. Het enige wat vooraf vaststaat is de compositie.
Met olieverf werk ik voornamelijk nat in nat, dus zonder tussentijdse droging. Een onderkleur vind ik wel vaak prettig, omdat dit verschillende kleurvlakken verbind zodra je enkele plekken transparant laat. Net als bij mijn werken met houtskool, laat ik ook bij de ondertekening witte stukken van het doek vrij van kleur.
Vaak pak ik een droog werk opnieuw aan. Bijvoorbeeld als het een tijd staat en iets me begint te ergeren. Plaatselijke aanpak werkt niet. Ik ga opnieuw met een nieuw gekozen palet over het oude werk heen. Het oude werk blijft op gekozen plekken zichtbaar en krijgt een belangrijke rol in het nieuwe werk.
Jouw werk is te zien in Galerie Mokum met The Female Gaze, wat spreekt je daar zo aan?
Zo vaak stond ik voor de etalage van Galerie Mokum te dromen over een plekje aan de wand en nu hang ik er gewoon! Mijn examenbegeleider Sam Drukker noemde het een wereldrecord Wackers-Afstuderen-Galerie. Ik ben namelijk net vorige week geslaagd! De kunstenaars die bij Galerie Mokum hangen, volg ik al jaren. Het zal geen verrassing zijn dat ik vooral van de figuratieve kunst houd. Figuratief met een twist. Zoals de werken van Mara van Laaren en Dorine van der Ploeg. Mara's perspectieven zijn onnavolgbaar en de kleurcomposities van Dorine vind ik geweldig. De perfecte 'Radiator' van Zoey Frank roept bij mij humor op. Het verheffen van een oude radiator tot een portret is toch fantastisch?! Het is een grote eer om hier met mijn werken tussen te hangen.
The Female Gaze vind ik een cool thema. Vroeger werd de vrouwelijke kunstenaar ondergewaardeerd, maar zoals je bij Galerie Mokum kunt zien, is dat verleden tijd. Zelf zie ik weinig verschil in kwaliteit tussen kunst van mannen en vrouwen. Het gaat om passie, creativiteit en hard werken. Zingen doe ik trouwens nog heel af en toe. Vorig jaar nog mocht ik mee jammen in Club Dauphine met Caro Emerald, maar mijn allergrootste passie is toch echt schilderen.