Anne Weike Noorman
Regiomanager
Westfriesland
Wanneer ik mijn rol als regiomanager Westfriesland voor de provincie Noord-Holland samenvat in één woord, dan is dat 'verbinder'. Ik verbind wat we vanuit de provincie doen, met de belangen, ambities en doelen van onze omgevingspartners, waaronder gemeenten, het bedrijfsleven of waterschappen, en andersom. Dat doe ik zowel binnen de eigen organisatie, als erbuiten.
De overheid kan de snel veranderende ontwikkelingen en opgaven niet alleen oppakken. Samenwerken per opgave, gebied of regio is nodig. Of het nu gaat om de energietransitie, woningbouw, bereikbaarheid, erfgoed, de kwaliteit van het openbaar bestuur of het beheer en onderhoud van (vaar)wegen. Je moet het samen doen.
Als regiomanager weet ik wat er in mijn regio op hoofdlijnen speelt. En waar nodig weet ik de juiste inhoudelijk experts, informatie of managers snel te vinden om zo de nodige verbindingen te leggen of kruisbestuivingen tot stand te brengen. Daartoe ben ik ook veel in de regio. Mijn overtuiging is dat naast alle benodigde 'koude' structuren van begrotingen, deadlines en bestuurlijke besluiten, het organiseren van de 'warme' kant van het proces net zo belangrijk is voor het realiseren van een goede samenwerking.
Ik schep heel veel plezier in het organiseren van ontmoetingen tussen mensen. Bij voorkeur op de plekken waar het resultaat van een samenwerking tot uitvoering komt of in realisatie is. Zoals nu nog bij een open weiland, waar straks mogelijk woningbouw kan komen, of op het net nieuw aangelegde langste stadsstrand van Nederland in Hoorn.
In feite help ik als regiomanager de weefsels van samenwerking te creëren. Zoals het 'Jaarbericht Werkende Samenwerking' van de VNG uit 2018 stelt, is een weefsel iets ongrijpbaars en toch heb je vaak direct door of het er is of niet. Een weefsel creëren gaat niet van de ene op de andere dag. Het vraagt om vertrouwen en kennis, en dat moet je opbouwen. Juist vanwege het feit dat er om de vier jaar verkiezingen zijn of projecten worden afgerond en verschillende bestuurders en/of collega’s komen en gaan, is het nuttig en prettig dat er een vast gezicht en aanspreekpunt is met de nodige historische kennis en contacten.
Voor mij staat in de kunst van het verbinden de mens voorop. Het is nooit een puur zakelijk contact. Ik hoor graag iets meer over de persoon erachter. Niet tot in detail, maar gewoon wie ben je, wat heb je eerder gedaan, wat beweegt of motiveert jou? En dat contact vervolgens ook warm houden door om de zoveel tijd even in te checken via social media, een kop koffie of een bijdrage te leveren aan bijvoorbeeld een conferentie. In de praktijk zien, horen en beleven wat de invloed van ons beleid is. Wat dat aangaat, ben ik heel blij dat we elkaar weer fysiek kunnen ontmoeten.
Het online-werken biedt ontegenzeggelijk allerlei nieuwe kansen, zoals efficiënt en reistijdbesparend vergaderen. Maar het haalt het voor mij niet bij het daadwerkelijk kunnen ontmoeten en, in de marge van de vergadering, elkaar met die kop koffie nog even te spreken en direct in de ogen aan te kunnen kijken.
Joyce Langenacker
Burgemeester Ouder-Amstel
Sinds een aantal jaren trekt er op de derde woensdag van juni, een kleurrijke stoet uit Amsterdam door Ouderkerk aan de Amstel naar het standbeeld van Elieser. Hij was een bediende, een tot slaaf gemaakte die is overleden in 1629. Zijn graf ligt op Beth Haim, de Portugees-Israëlitische begraafplaats.
Of hij daadwerkelijk slaaf is geweest weten we niet zeker, wat we wel zeker weten is dat hij inmiddels is uitgegroeid tot een symbool van de herdenking van de slavernij. Een herdenking die van een spontaan initiatief in 2010, een bijzondere jaarlijkse traditie is geworden in onze gemeente.
Het balletje ging rollen naar aanleiding van een stukje op de radio, 'er is een graf gevonden'. Dit geluid landde toevallig in het oor van de juiste persoon: Perez Jong Loy, bekend strijder tegen racisme en discriminatie, werd op dat moment de drijvende kracht achter de 'Dag van Elieser'. Het was zijn bevlogenheid die vele mensen en ook mij persoonlijk, de ogen geopend heeft over het slavernijverleden, en hoe dit mensen tot op de dag van vandaag raakt en elkaar verbindt.
In Ouder-Amstel vinden we het heel belangrijk om met elkaar er voor te zorgen dat de nieuwe generatie kan leven in een eerlijke samenleving. En dus gingen mijn voorgangster Mieke Blankers en ik de samenwerking aan met vereniging 'Opo Kondreman'.
Er is vanaf 2010 veel gebeurd. Inmiddels worden er jaarlijks boten vanuit Amsterdam respectvol door de gemeente ontvangen. De grafsteen van Elieser werd gerenoveerd en opgehoogd. In 2013 werd een standbeeld van Elieser onthuld dat gemaakt is door beeldhouwer Erwin de Vries. Elieser werd zo bekend dat presentator Humberto Tan rapper Typhoon als Elieser portretteerde voor de tentoonstelling Hollandse Meesters Her-Zien.
In de afgelopen jaren heb ik samen met ons college, vooral vrouwen, er alles aangedaan om dit imposante verhaal, meer onderdeel te maken van onze gemeente Ouder-Amstel en dorp Ouderkerk aan de Amstel.
In 2019 werd de dialoogtafel georganiseerd in ons gemeentehuis rond de herdenking van de slavernij en de unieke rol van Elieser. Samen eten en samen praten. Er ontstonden mooie gesprekken tussen mensen die elkaar anders nooit ontmoet zouden hebben. Er ontstond begrip en inzicht over die zwarte bladzijde: het slavernijverleden. Fervente voorstanders van 'Zwarte Piet', kregen meer begrip. Het werd een opmaat naar roetveegpieten.
Er kwamen nieuwe verbindingen tot stand: om jongeren en kinderen te bereiken maakten we samen met Stichting Rebup, 'Respect'; een lesprogramma dat de dag van Elieser verbindt met onze nieuwe generatie. Kinderen denken na vanuit een (kunst)opdracht over het slavernijverleden en over de verbinding tussen mensen met verschillende achtergronden en kleur.
De weg van diepgewortelde beelden en vooroordelen is lang en we hebben hem nog niet tot het einde toe bewandeld. Racisme en discriminatie heeft zich aan ons vastgehecht en laat niet makkelijk los. Zo zijn we nog altijd reizigers op de weg van de vrijheid. Maar de verhalen, ideeën, gesprekken in de klas en vele mooie kunstwerkjes van de kinderen, hebben wel belangrijke kilometers geëffend.
In Ouder-Amstel staat een standbeeld, een symbool van herdenking, maar ook van verbinding. Voor het gemeentehuis wappert fier de regenboogvlag. Ik hoop dat ik in mijn rol als burgemeester een (kleine) bijdrage heb kunnen leveren aan een gemeenschap, waarin iedereen zich gezien voelt en mag zijn wie hij of zij is.
Annette Groot
Wethouder Dijk en Waard
Als wethouder in Dijk en Waard wil ik graag verbinden. Mensen bij elkaar brengen. Een wijk zonder verbinding is een wijk zonder leven. En als mensen met elkaar praten en elkaar beter leren kennen, dan is er meer verdraagzaamheid en minder eenzaamheid. Maar hoe kun je als gemeente de verbinding stimuleren?
Samen zijn en samen maken.
We zijn er op meerdere vlakken mee bezig. Bij het ontwerp van nieuwe wijken houden we er al rekening mee. Niet alleen woningen bouwen, maar ook een samenleving creëren. Straten, pleinen en parken zo ontwerpen dat het een aantrekkelijke plek wordt om even stil te staan of te zitten. Of om juist te bewegen.
Samen sporten of spelen verbindt namelijk ook. In de nieuwe wijken zorgen we voor ontmoetingsplekken in de buurt. Waar je een bakkie koffie kan drinken, samen kunt handwerken, kaarten, biljarten of waar bewoners interesse in hebben. Waar je kunt vergaderen met je vereniging. En waar ik als wethouder hoor wat er in de buurt speelt.
In de bestaande wijken en dorpen is er vaak al een grote verbondenheid. Buurthuizen, alsmede culturele en sportverenigingen vervullen daarin een belangrijke rol. Na jaren van pamperen en wel denken te weten wat onze inwoners willen, hebben we een aantal jaren terug meer vrijheid gegeven aan de buurthuizen en sportverenigingen. Als het bij enthousiaste mensen vandaan komt is er draagvlak, de overheid hoeft niet alles te organiseren. Dat kan een wijk of dorp prima zelf. Zo ontstonden de 'Doet en Ontmoet' groepen, waar mensen wat dieper het gesprek met elkaar aangaan. En is het Repair Café op steeds meer locaties in onze gemeente te vinden. Vrijwilligers repareren van alles en ondertussen ontstaan de mooiste gesprekken.
Toch zien we nu barstjes ontstaan. Minder vrijwilligers en geen geld voor groot onderhoud. Dan is er toch een duwtje in de goede richting of steun in de rug nodig van de gemeente. Daar gaan we dus mee aan de slag in Dijk en Waard.
Ouderen die minder mobiel worden hebben moeite om contact met de omgeving te houden. Zo hebben we samen met de zorgpartij bij een verzorgingshuis een beweegtuin ingericht. Vrijwel het hele jaar door bloeien er bloemen en ziet de tuin er steeds weer anders uit. Dit stimuleert om de tuin te blijven bezoeken.
Maar de tuin is er niet alleen voor de bewoners van het verzorgingstehuis. Doordat het open en uitnodigend is ontworpen, wordt de tuin ook gebruikt door bewoners in de buurt. De school en kinderopvang aan de overkant hebben er nu ook een groene speeltuin bij. En voor de mensen in het verzorgingstehuis wordt de verbinding met de wijk zo sterker.
Waar nog te weinig saamhorigheid is kunnen we ook meer doen als gemeente. Luisteren naar waar behoefte aan is en dan helpen om het tot stand te laten komen, of door kleine initiatieven te helpen groeien. We hebben al wat mooie successen behaald, maar er is nog genoeg te verbinden in Dijk en Waard. We krijgen het steeds beter in de vingers, de kunst van verbinden!
Josan Meijers
Burgemeester
Buren
De gemeente Buren is vanaf de herindeling in 1999 flink veranderd. Het gemeentehuis in Maurik werd gebouwd met het idee om ons door te ontwikkelen. Tot er in 2010 een recessie plaatsvond en gemeenten hun plannen voor woningbouw en bedrijventerreinen drastisch moesten aanpassen. Ook Buren moest zich opnieuw uitvinden. Na een aantal moeilijke jaren zie ik dat dit lukt. Inwoners, ondernemers en raad hebben de kans gegrepen om te kijken wat voor gemeente we zijn en willen zijn.
Buren is een landelijke gemeente. Het is een groot gebied met water, ruimte en veel landschappen. We hechten veel waarde aan onze rijke cultuurhistorie. De afgelopen drie jaren namen raad en inwoners de tijd om een toekomstbeeld te ontwikkelen.
Welke ontwikkelingen passen bij ons? Hoe kunnen we ons doorontwikkelen met behoud van onze hechte samenleving en de schoonheid van ons gebied? En hoe blijft onze grote cultuurhistorische waarde behouden? We willen immers ons maatschappelijk leven en mooie landschap in stand houden en tegelijk meegaan met de tijd.
In Buren hebben we aandacht voor elkaar. Ik zie dat hele mooie bedrijven zich hier hebben gevestigd. Daarnaast hebben we goede zorginstellingen. In onze gemeente gaat aandacht voor mens en dier hand in hand met economische ontwikkelingen. We leven in 15 kernen, verspreid over een groot gebied.
Saamhorigheid is iets wat in alle kernen terugkomt. Door die saamhorigheid voelen (innovatieve) bedrijven en organisaties die mensen willen helpen zich hier thuis. Zij zijn belangrijk voor Buren. Zo hebben we bijvoorbeeld een molen in Ingen die dankzij de inzet van een grote groep vrijwilligers uit het dorp een goed draaiend bedrijf is geworden. Elkaar helpen is kenmerkend voor onze inwoners. Daar ben ik als burgemeester trots op.
Er zijn ook veel vrijwilligers die zich inzetten voor leefbaarheid en natuur. Een voorbeeld is wildopvang 'Onder de regenboog' in Eck en Wiel. Deze opvang kon bijna niet meer blijven bestaan. Geïnteresseerde inwoners kregen dat mee en zetten hun schouders eronder om te zorgen dat de opvang kon blijven bestaan. Ik zie dat jong en oud bij vragen en kansen elkaar opzoekt. Van daaruit ontstaan mooie, nieuwe initiatieven. Het raakt mij hoe mensen dan vanuit een persoonlijke drive manieren vinden om het samen op te pakken.
Het vertrouwen in de overheid staat onder druk. Dat is niet nieuw. Het speelde vroeger ook al. Denk aan de jaren '70, dat was ook een tijd van woningnood en de daaropvolgende kraakbeweging. Vertrouwen in elkaar en daarmee in de overheid is belangrijk om samen goede en mooie initiatieven te ontwikkelen. Ik denk dat initiatieven van inwoners en organisaties dragers kunnen zijn van ideeën die de overheid kan steunen. Als je samen optrekt dan zie je dagelijks dat er prachtige dingen kunnen ontstaan.
Inwoners staan centraal. Zij mogen verwachten dat onze raad, 21 gekozen raadsleden, de juiste keuzes maakt. Ook de komende jaren. De raad zal voor bestuurlijke dilemma's komen te staan. Dat hoort erbij. Een volksvertegenwoordiger wordt gekozen omdat er vertrouwen is in hem of haar als politiek leider. Raadsleden maken politieke keuzes en controleren of de gekozen richting leidt tot resultaat. Het is een grote verantwoordelijkheid om inwoners van Buren te mogen vertegenwoordigen. Ik wens de raad daarin veel wijsheid toe.
Raad, college en organisatie gaan de komende tijd samen de toekomstoriëntatie en de plannen die neergelegd zijn in de omgevingsvisie uitwerken. Op 10 maart aanstaande draag ik mijn rol als burgemeester van deze mooie gemeente over aan een nieuwe burgemeester. Buren heeft een rijk verleden en gaat een fijne toekomst tegemoet. Ik kijk uit naar veel fijne wandelingen en mooie ontmoetingen die ik ongetwijfeld in Buren blijf ervaren.
Erika Jaegers
Wethouder Vaals
Voor mij is de 'Kunst van verbinden' geen 'Kunst'. Verbinden zit in mijn natuur en in mijn bloed, en komt op alle vlakken tot uiting. Als moeder, als echtgenote, als vriendin en in mijn beroep. Als wethouder Mens & Voorzieningen bij de gemeente Vaals verbind ik de inwoner, gemeenteraad, verenigingen en organisaties met elkaar.
Ik kijk op een positieve, praktische, realistische en duidelijke manier naar mogelijkheden om initiatieven en mensen te ondersteunen.
Het gaat mij erom dat mensen regie kunnen nemen over hun eigen leven, alleen of samen met anderen. Ik streef naar een inclusieve samenleving waar niemand zich buitengesloten hoeft te voelen.
Jaren vóór de invoering van de Participatiewet in 2015, pakte de gemeente Vaals haar sociale werkwijze al drastisch anders aan met het engageren van een beweegmakelaar en buurtsportcoach. De eerste helpt mensen om op alle vlakken weer in beweging te komen. Mensen worden uit hun isolement getrokken, ze leren om hulp te vragen maar ook om deze te ontvangen. Ze verbreden hun netwerk en gaan verbindingen aan.
De sociale cohesie in deze Cittaslow gemeente is een mooi voorbeeld van hoe inwoners met en voor elkaar leven. Dit is ook te zien ook bij de Creatieve Vrouwengroep Vaals, waar vrouwen van verschillende leeftijden, achtergronden, culturen en interesses één keer per week bij elkaar komen om samen te knutselen, elkaar te helpen en om de Nederlandse taal te leren. Hoe groot of klein elke bijdrage ook is, iedereen is even belangrijk en wordt op waarde geschat.
Voor mij is de 'Kunst van verbinden' geen kunst. Het is een noodzaak. Ook naar de toekomst toe.
Sandra Debby Gracia de Lima
Commissielid Vijfheerenlanden
Mijn Molukse ouders en grootouders kwamen op 15 juni 1951 aan bij Rotterdam Lloydkade. Zij bevonden zich op een van de 12 transportschepen die in de periode maart tot en met juni van dat jaar, KNIL-militairen en hun families verscheepten van Indonesië naar Nederland. Het verblijf in Nederland zou zes maanden duren. Na ruim 70 jaar, zijn wij Molukkers, nog steeds niet teruggekeerd naar ons geboortegrond. De politieke redenen die hieraan ten grondslag liggen, zal ik hier verder niet benoemen. Wij zijn wel letterlijk en figuurlijk "in de boot genomen".
De gemiddelde Nederlander kent onze Molukse geschiedenis niet. De Molukse gemeenschap in Nederland heeft het herdenkingsjaar 2021 aangegrepen om hier verandering in aan te brengen. De vele herdenkingsbijeenkomsten, publicaties en talloze discussies via de social media bevestigen dit.
In aanloop naar dat gedenkwaardige jaar ben ik zelf in de Molukse geschiedenis gedoken. De opleiding aan de Fotovakschool Rotterdam kwam hoe toevallig op mijn pad. In eerste instantie wilde ik me storten op mijn passie kathedraalarchitectuur. Maar in mijn eerste jaar al viel het kwartje. Het werd een zoektocht naar mijzelf als persoon in het algemeen, en als derde generatie Molukkers in Nederland in het bijzonder.
Voor mijn afstudeerproject ben ik afgereisd naar mijn bron, en dat is het voormalig concentratiekamp Vught. Daar ben ik geboren. Ik had geen idee hoe ik de foto's wilde maken. Ik ben op mijn gevoel afgegaan. Het werd een letterlijke confrontatie met de muren van het, overigens nog steeds bewoonde, terrein. Tegelijkertijd gierden de emoties door mijn lijf. En dit is dan mijn geboortegrond, dacht ik. Als fotograaf moest ik wel snel uit deze emotionele modus stappen. Schakelen dus. Dat was pittig. Het uiteindelijke resultaat is een serie geënsceneerde zelfportretten. Met deze serie heb ik in 2020 mijn afstudeerproject 'Schuldig landschap' aan de Fotovakschool succesvol afgerond.
In juni 2021 ben ik naar Rotterdam Lloydkade geweest om de aankomst van mijn familie na 70 jaar te herdenken. Ik wilde dit ook fotografisch vastleggen.
Het is weer een geënsceneerd zelfportret geworden. Het beeld is voor mij een logisch vervolg op mijn afstudeerserie aan de Fotovakschool. Het geeft aan dat ik in het heden wacht op mijn verleden
en mijn toekomst.
Mijn ouders kenden elkaar nog niet toen ze in Nederland aankwamen en "toevallig" met hun respectievelijke families in voormalig concentratiekamp Vught werden ondergebracht. Daar hebben ze elkaar leren kennen. Uit hun verbintenis ben ik geboren. Na tien jaar is mijn familie verhuisd naar Leerdam. Zij hebben zich gesetteld in de Molukse wijk die speciaal voor Molukkers werd gebouwd. Ik ben daar opgegroeid. Na mijn universitaire, fotografie- en muziekopleiding in respectievelijk Leiden, Rotterdam en Yogyakarta (Indonesië), ben ik eind 2021 weer terug in Leerdam.
Mijn missie is om als persoon, vrouw en Moluks zijnde, iets te kunnen betekenen voor de gemeenschap. Ik wist nog niet hoe of wat. Binnen de kortste keren stond ik op de kandidatenlijst voor de Gemeenteraadsverkiezingen 2022 in de gemeente Vijfheerenlanden. Ik werd geïnstalleerd als raadscommissielid. In 2023 ben ik kandidaat Statenlid. Mensen kunnen weer op mij stemmen. Maar nu in het kader van de aanstaande Provinciale Statenverkiezingen in de provincie Utrecht.
Was de loop van de geschiedenis anders geweest, dan is het nog maar de vraag of mijn ouders elkaar waren tegengekomen. Ik was er misschien niet! Dus ben ik blij en dankbaar dát ik er ben. Bovendien voel ik me vereerd dat ik me bestuurlijk, en daarmee ook persoonlijk, mag inzetten voor de gemeenschap. Mijn Molukse roots verbinden met mijn leven in Nederland. Dat is de kunst. Dat is mijn kunst.
Mieke van Ginkel-van Maren
Wethouder
Albrandswaard
Als wethouder sociaal domein streef ik naar een samenleving waar iedereen gezond en gelukkig kan opgroeien, wonen en oud worden; een inclusieve samenleving bovendien. Iedereen kan hier iets in doen, voor zichzelf en voor de ander. Maar de kunst is om dit te bereiken met elkaar, dus samen met partners in de gemeente. Daarom smeed ik graag coalities waarbij ondernemers, verenigingen, welzijnspartners en actieve inwoners samenwerken om meedoen voor iedereen gemakkelijker te maken. Zo kennen we in Albrandswaard de Coalitie tegen Eenzaamheid.
Sport en cultuur zijn belangrijk voor een vitaal leven. Ik wil het belang ervan de komende periode meer onder de aandacht brengen. Vorig jaar hebben we daarom met een groep partners het Akkoord van Albrandswaard opgericht.
Dit heeft geresulteerd in AlbrandswaardActief.nl, een platform waar inwoners zich gemakkelijk kunnen aanmelden voor allerlei activiteiten. De gemeente heeft daar weinig zelf aan gedaan, het alleen mogelijk gemaakt. Mooi om te zien hoe de kracht van mensen samen leidt tot een goed iets voor iedereen.
Gerdien Knikker
Raadslid en
Fractievoorzitter Haarlemmermeer
"What makes something better is connection" - Brené Brown. Het klinkt heel simpel en toch is het een kunst om echt in verbinding te zijn met anderen. Ik ervaar dat dagelijks in mijn werk als zelfstandig ondernemer en ook in de lokale politiek waar ik als fractievoorzitter actief ben. Mensen willen gehoord en gezien worden, het is aan jou om open te staan voor een gesprek, actief te luisteren en vanuit daar een connectie te maken.
Soms heb je aan een half woord genoeg om te weten wat er speelt, maar soms kost het meer tijd en veel kopjes koffie. Maar ik ben er wel van overtuigd dat een oprechte connectie meer waard is dan een vluchtige like op een social media post. Dus zoek ik graag het gesprek op met collega's in de raad, inwoners, bedrijven en organisaties, en vind ik het belangrijk om ook in contact te blijven.
Op werkbezoeken hoor en ervaar je pas echt wat beleid in de praktijk betekent. Waar knelpunten zijn maar ook waar mooie innovatieve ontwikkelingen plaatsvinden. Een persoonlijk verhaal blijft beter hangen dan het zoveelste rapport. En die twee werelden bij elkaar brengen vind ik een heerlijke uitdaging.
Kennis delen, leren van elkaar en openstaan voor nieuwe inzichten of andere invalshoeken. Dat kan alleen als je verbinding maakt met anderen door jezelf open te stellen als persoon. En dat is voor mij de kunst van verbinden!
Annika van Klinken
Wethouder
Brummen en Wijkwethouder Eerbeek
Samen doen, samen sterk. Een uitspraak die ontzettend belangrijk is binnen mijn familie, maar die voor mij als politicus van grote waarde is. We doen het namelijk niet alleen. Als wethouder mag ik samen met mijn collega-wethouders, de burgemeester en secretaris leiding geven aan de gemeente Brummen. Een gemeente waar ik ben opgegroeid en waar ik mij volledig thuis voel.
In dit opzicht is verbinden voor mij van groot belang. Ik ken veel mensen uit mijn eigen dorp. En als wij bezig zijn om een beleid uit te werken, dan weet ik ook over welke mensen ik het heb. Echter, wij doen het niet alleen voor, maar samen met de mensen. Ik ben er namelijk van overtuigd dat dit het meest belangrijke is. Wij kunnen het wel 'mooi' achter ons bureau bedenken, maar als je daadwerkelijk weet hoe anderen erover denken en wat voor gevolgen het kan hebben, dan pas kun je goed aan de slag gaan.
Als 'jonge deerne' binnen de gemeente heb ik mijn contacten veelal liggen bij mijn eigen doelgroep. Ik kom ze tegen op straat, in de winkel en op de feesten die ik bezoek. Ja, ook feesten. Als bestuurder van een gemeente vind ik het namelijk belangrijk om overal mijn gezicht te laten zien én om te laten zien dat wij ook 'gewoon' mensen zijn. In mijn dorp waarderen mensen dit. Je bent toegankelijker en ze komen sneller op je af als er iets aan de hand is. Het is hierbij wel van belang om werk en privé gescheiden te houden, maar als je dit aangeeft heeft iedereen daar veel begrip voor.
Door deze toegankelijkheid creëer je een omgeving waarin mensen zich écht gehoord voelen, en zich dankbaar voelen dat zij de mogelijkheid hebben om in gesprek te gaan met de gemeente. Ook al is het om door te geven dat zij naar het KCC moeten bellen en daar een afspraak kunnen plannen.
De jongere generatie wordt veel genoemd en er wordt over gesproken, maar daar blijft het vaak bij. Samen met andere organisaties zijn wij nog beter in staat om met ze in contact te komen en te praten over hun toekomst. Als voormalig docent gaf ik lessen over burgerschap en Nederlands. Zeer waardevol, maar burgerschap trok mij toch nog wel het meest. De jongere generatie weet namelijk precies te benoemen waar zij tegenaan lopen, wat zij belangrijk vinden en hoe een gemeente hierbij kan helpen. Hoe mooi kan verbinden zijn?! Nogmaals: samen doen, samen sterk. Want samen kun je meer bereiken.
Foto: vlnr: Steven van de Graaf; Annika van Klinken; Alex van Hedel (burg); Ingrid Timmer; Pouwel Inberg.
Armanda Govers
Kandidaat-Statenlid Zuid-Holland
Elkaar durven opzoeken
Terwijl de temperaturen stijgen, lijkt het soms alsof de wereld killer wordt. De polarisatie houdt ons bezig, maar op een gegeven moment is het niet meer leuk. We hebben oplossingen nodig voor moderne problemen. We moeten verantwoordelijkheid nemen en elkaar durven opzoeken.
Ik ben het levende bewijs dat de VVD de plek is om elkaar te vinden. Een tijd geleden luisterde een marketingdirecteur van een groot bedrijf naar wat ik vertelde over duurzame voedselproductie.
Ik realiseerde me dat de 'grote boze bazen' van deze wereld best welwillend zijn. Op zoek naar meer van dit specifieke publiek werd ik lid van deze partij. En jawel: mijn partijgenoten geven me ruimte, een platform zelfs, om m'n standpunten uit te leggen en trots te zijn op wie ik ben en waar ik voor sta. Die verbindende, liefdevolle houding van deze partij mag best wat zichtbaarder zijn. Daarom ben ik namens de VVD kandidaat voor de Provinciale Staten Zuid-Holland.
Vermijdbaar leed voorkomen
Ik prijs mezelf heel gelukkig met m'n vriend, familie en de vrijheid om samen van het leven te genieten. Ik doe vooral dingen die ik leuk en/of belangrijk vind en trek me niet zoveel aan van wat anderen daarvan vinden.
Uiteraard gun ik iedereen net zoveel vrijheid, plezier en geluk in het leven. Maar supergelukkig zijn is geen doel op zich. Het leven is geen picknick, er zijn minder leuke aspecten die er ook gewoon mogen zijn. Wat ik wel belangrijk vind is dat er zo weinig mogelijk vermijdbaar leed is. Wat dat betreft spreekt de filosofie van de liberale wetenschapsfilosoof Karl Popper mij aan. Hij pleitte er in 1945 al voor: "Instead of the greatest happiness for the greatest number, one should demand, more modestly, the least amount of avoidable suffering for all."
Als we kijken naar de huidige tijd en ons land, dan betekent dat concreet voor mij dat het woningtekort opgelost moet worden, dat mensen bestaanszekerheid hebben en dat onze leefomgeving veilig en gezond is. Daarnaast heb ik oog voor dieren. Ik eet ze niet en maak al ruim tien jaar bespreekbaar waarom en hoe.
Vertrouwen
Mijn partijgenoten vertrouwen op het goede in de mens en in de toekomst. Ik zie van dichtbij dat zij het beste voor hebben met anderen en de wereld om hen heen. En zo haalden ze het beste in mij naar boven. Dat stokje geef ik graag door. Daarom is het tijd voor mij om de politiek in te gaan en vanuit die positie bij te dragen aan verbinding en samen te werken aan oplossingen. Zo komen we verder en kunnen we de uitdagingen aan waar wij mensen voor staan.
Anne van Hagen-van Rooijen
AWP
Commissielid & Rho Adviseur
Ik mopper graag. Nee, mopperen is het niet precies. Ik ben gefrustreerd, bezield, geïnteresseerd, geraakt, ervaren, betrokken, boos. En dan moet er iets bij mij. Dan moet het eruit. Dan kan ik mensen niet ongehoord laten blijven en in de kou laten staan. Dan is er actie nodig. Uitspreken, verbinden, samen tot nieuwe plannen en beleid komen.
Dat kan heel direct en tastbaar zijn, zoals mijn woede na een aanrijding omzetten in eenrichtingsverkeer voor mijn straat. Of meer van de lange adem, zoals lid worden van de AWP voor water, klimaat en natuur en daar de afgelopen vier jaar als commissielid sturen naar minder bestrijdingsmiddelen, goed zwemwater, vermindering van wateroverlast, groen en water voor iedereen.
De inhoud trekt mij, maar het verbinden van partijen ook. We hebben in Nederland verschillende meningen, zorgen en belangen. Zonder verbinders zie je de boel polariseren en de samenleving verharden. Maar polarisatie draagt niet bij aan draagvlak of samen oplossen. Verbinden wel.
Bij het verbinden gebruik ik mijn ervaring als adviseur en doorbreek ik consistenties en patronen. Want het gaat echt niet om wij tegen zij. Mensen willen gehoord worden, serieus genomen worden en worden betrokken bij een oplossing.
Dus luisteren naar mensen uit verschillende groepen binnen de samenleving? Graag! Zeg mij maar waar jouw frustraties en zorgen liggen. Luisteren naar specialisten uit het werkveld? Super! Zo komen we verder dan met besluiten op basis van een rapport van een accountantskantoor. De specialisten staan gewoonweg dichter bij de inhoud en bij werkbare oplossingen. Groepen met conflicterende belangen in mijn werk als adviseur vergunningen of bij het hoogheemraadschap? Kom maar. Waar loop jij tegenaan, hoe wordt het werkbaar voor jou, waar vinden we elkaar en hoe onderbouwen we samen onze ideeën?
Dan doe ik dus mijn werk deels op straat, leg ik vergaderingen stil en stel ik vragen om elkaar beter te begrijpen en samen iets op te lossen.
Mijn cadeau is dat we van tegenover elkaar gaan, naar mét elkaar. Vaak met een mooi compliment achteraf, of een verbaasde uitroep: "Hoe doe jij dat?"
Ik mopper dus niet graag. Ik verbind graag en dat blijf ik doen! En dit keer zichtbaarder. Bij de waterschapsverkiezingen van 15 maart 2023 sta ik op nummer 2 voor de AWP voor water, klimaat en natuur bij het Hoogheemraadschap van Delfland. Want verbinden is meer dan ooit nodig in Nederland.
Foto kandidaten AWP Delfland: Anne van Hagen-van Rooijen voor in het midden.