Nederlands Filmfestival viert 40-jarig jubileum
Het NFF bestaat in 2020 40 jaar! Via filmfestival.nl kon je op je eigen scherm genieten van films, Q&A’s, talkshows en masterclasses. En op het grote filmdoek werd dagelijks een publiekspremière gepresenteerd in bioscopen en filmtheaters verspreid over meer dan 70 steden en 100 bioscopen door het hele land. In Utrecht was er de Drive-In bij Pathé Utrecht Leidsche Rijn, een NFF Interactive Expo in Bibliotheek Neude en tal van programma’s in de Utrechtse wijken. Er was voor iedereen wat wils, online en op locatie!
Film Kapsalon Romy is de grote winnaar met 4x een Gouden Kalf uit 5 nominaties
De meeste prijzen kwamen terecht bij de familiefilm Kapsalon Romy. Een ontroerend verhaal over een bijzondere relatie tussen oma en kleinkind, een kapsalon en Alzheimer. De prijzen gingen naar Micha Kamp voor regie, Tamara Bos voor het scenario, Beppie Melissen voor haar acteerwerk en Noortje Herlaar voor haar bijrol. Een opmerkelijk detail is dat het zo'n 10 jaar heeft geduurd voordat deze productie financieel was goedgekeurd. Dat zegt wel iets over het investeringsklimaat voor Nederlandse filmmakers.
Melissen met Kalf - foto: © NFF/Ramon Mangold.
Hanneke Niens; filmsucces is niet van tevoren uit te rekenen
Hello Radio interview met Hanneke Niens. Ze is
producent van speelfilms, televisiefilms en -series, korte films en documentaires. Het gesprek gaat over haar vak als producent en wat er bij komt kijken om films te maken zoals; 'Van God Los', 'De Tweeling', de populaire 'Soof' films, én de film 'Wat is dan Liefde', waarvoor een Gouden Film Award was toegekend door NFF en het Filmfonds (2019) - foto © Key Film.
Hanneke was ooit de medeoprichter van IDTV en is sinds 2008 eigenaar en medeoprichter van filmbedrijf KeyFilm. Gedurende haar carrière won Hanneke vele prijzen als producent en met KeyFilm. In de rol van producent ligt de focus van Hanneke op een nauwe samenwerking met schrijvers en regisseurs voor het gezamenlijk ontwikkelen van intelligente, character-driven publieksfilms, en arthouse films voor zowel de nationale- en internationale markt.
Kaskraker de Beentjes van Sint Hildegard valt buiten de prijzen
De beentjes van Sint Hildegard had meer dan 700.000 bezoekers op de teller. De film van Johan Nijenhuis was favoriet voor het Gouden Kalf van het Publiek, maar die werd deze editie niet uitgereikt vanwege een
'ongelijkwaardige uitgangspositie bij het uitbrengen van films' door de coronapandemie. De populaire Herman Vinkers fingeerde een vorm van dementie om zijn uiterst zorgzame vrouw te kunnen ontvluchten in deze bitterzoete film. Het thema rondom dementie en Alzheimer bleek wel interessant te zijn voor het grote publiek en de jury van het Nederlandse Filmfestival.
Meer vrouwen nodig in de filmsector, het Filmfonds doet jaarlijks een inventarisatie
Het Nederlands Filmfonds verstrekt financiële bijdragen aan de onafhankelijke filmsector voor het stimuleren van een divers en kwalitatief hoogstaand filmaanbod. Daarnaast bevordert zij ook diversiteit op een inclusieve wijze in leeftijd, gender, culturele en etnische achtergrond, over mensen met een beperking enzovoort, zowel in thematiek als in de doelgroep. Sinds 2015 inventariseert het Nederlands Filmfonds ook het aandeel vrouwelijke scenaristen, regisseurs en producenten, die verbonden zijn aan toegekende projecten. Hieronder de cijfers tot 2019.
| Jaar | producent | regisseur | scenarist |
| 2015 | 31.3 % | 38.4 % | 40.2 % |
| 2016 | 35.5 % | 39.1 % | 42.8 % |
| 2017 | 36.5 % | 40.9 % | 46.7 % |
| 2018 | 39.0 % | 39.6 % | 45.7 % |
| 2019 | 41.6 % | 37.1 % | 42.6 % |
Het Filmfonds beoogt meer inzicht te kunnen geven met structureel onderzoek diversiteit
Naar culturele- en etnische achtergronden werd een eerste inventarisatie gedaan onder de toekenningen tussen 2010-2015. Ongeveer twee derde van de scenaristen en regisseurs met een toekenning in die periode, had een Nederlandse/westerse achtergrond en één derde een andere gemengde achtergrond en/of was niet in Nederland geboren. Bij producenten was de verhouding 85% Nederlands/westers en 15% een andere gemengde achtergrond en/of niet in Nederland geboren. Het Filmfonds geeft daarbij aan, dat er in de filmsector geen structurele monitoring is op diversiteit in de breedte en diepte. Dit vraagt om een aanvullend onderzoek. Foto: © NFF/Ramon Mangold
Alle winnaars van een Gouden Kalf tijdens het Nederlandse film festival 2020 op een rij
- Korte Documentaire - Carrousel
- Korte Film - See Me
- Interactive - Nerd_Funk: Phase 1
- Televisiedrama - Red Light
- Acteur Televisiedrama - Ramsey Nasr
- Actrice Televisiedrama - Halina Reijn
- Sound Design - Marco Vermaas
- Muziek - R. Reis Maia, J. Boeke, D. Rijpstra
- Camera - Myrthe Mosterman
- Montage - Ruben van der Hammen
- Lange Documentaire - Ze Noemen Me Baboe
- Production Design - Anne Winterink
- Costume Design - Alette Kraan
- Mannelijke Bijrol - Bilal Wahib
- Acteur - Shahine El-Hamus
- Film - Buladó
Interview met Myrthe Mosterman van Goud
Myrthe Mosterman wint de Gouden Kalf voor Beste Camera 2020. De toekenning kreeg ze als director of photography voor de film Goud, het speelfilmdebuut van regisseur Rogier Hesp. Goud
gaat over een jonge turner en zijn gehandicapte vader die alles laten voor een Olympische missie. Wanneer een fysiotherapeute met haar aanrakingen bij de turner aan de gang gaat, is dat
funest voor zijn sportieve motivatie. We vroegen Myrthe hoe ze dit in beeld heeft gebracht en
wat ze zelf heeft ervaren bij deze film.
Wat heeft je het meest geraakt toen je de film aan het maken was?
Goud gaat over de worsteling van een topsporter met zichzelf en zijn omgeving. Een film over ambitie, verwachtingen, erkenning en eenzaamheid. Vooral de innerlijke strijd en gevoelens van de hoofdpersoon Timo waren moeilijk om te verbeelden. Wat gaat er in zo’n gesloten jongen om? De fysieke strijd leent zich prachtig voor film, maar wat er in iemands hoofd omgaat daar moet je een taal voor vinden.
Timo werd gespeeld door David Wristers, een topsporter zonder acteerervaring en met net zo’n beheerst karakter als het personage dat hij speelt. Er is een scene waarin hij breekt, terwijl hij zijn vader via een spiegel aankijkt. Dat gaat uiteindelijk met zo’n mooi gevecht met zichzelf, eindigend in een oprechte traan. Daarin zit voor mij het hele verhaal van de film gevangen. Timo komt in deze scène indirect via de tussenkomst van een spiegel zichzelf onder ogen, om zo afstand te kunnen nemen van zijn vader.
Wat wil je met deze film bereiken bij het grote publiek?
Ik ben altijd op zoek naar het verbeelden van de onderliggende gevoelens van een verhaal. Hoe voelen de personages zich en hoe kan ik dat versterken met mijn beelden. Ik heb in deze film geprobeerd verschillende emoties te vertalen in mijn cameravoering. In de turnhal zijn we dichtbij het hoofdpersonage. De beelden zijn dynamisch en explosief en verbeelden goed hoe Timo zich daar voelt. Sterk, eigenwijs en op zichzelf aangewezen. Thuis voelt hij zich opgesloten en eenzaam, en verwijderd van zijn vader. We zijn daar fysiek verder van hem af. De beelden zijn statisch en afstandelijk, en hij zit vaak gevangen tussen twee muren.
Ten slotte zijn de beelden bij de fysiotherapeute Irene heel erg intiem en zacht. Rustig gefilmd met aandacht voor aanraking. Dit is de plek waar Timo ontspant en verlangt naar de moederliefde die hij mist.
Wat heb je er zelf van geleerd?
De samenwerking tussen mij en David bestond uit het vinden van een choreografie op de turnvloer. Ik moest leren wat zijn bewegingen waren, om zo op volle kracht mee te kunnen rennen als hij over de vloer vloog. Helemaal omdat ik tijdens het draaien van de film zwanger was. Om geen ongelukken te krijgen, moesten we beiden precies weten waar de ander was. Dat was een leuke zoektocht en een nieuwe manier van werken.
Interview met Eché Janga regisseur van Buladó
Eché Janga wint de Gouden Kalf voor Beste Film 2020. Eché heeft de film Buladó geregisseerd en samen met scenarist Esther Duysker ook het script geschreven. Buladó is een magisch-realistisch en liefdevol familieverhaal, dat zich afspeelt in het natuurrijke Band’abou in Curaçao. Het is deels gebaseerd op een lokale slavensaga, waarmee een oude verteltraditie wordt voortgezet. De film is ingezonden voor de Oscars dat in maart/april 2021 zal plaatsvinden. We vroegen Eché naar zijn ervaring in het maken en wat hij met deze film wil bereiken.
Wat heeft je het meest geraakt toen je de film aan het maken was?
De samenwerking met Tiara Richards. Ze was en is zo'n intelligent meisje. Vanaf de auditie werd mij duidelijk dat ik haar kon regisseren als een volwassene. Tijdens de auditie liet ze haar emoties volledig gaan, en werd één met haar rol. Dat is erg bijzonder, zeker voor een kind van Curaçao. De kinderen worden daar geleerd heel beleefd te zijn naar volwassenen. Voor deze rol moest ze naar een volwassen man schreeuwen en hem zelfs slaan.
Ze was iedere dag een verademing om mee te werken. Hoe meer ik haar uitdaagde, hoe meer ze gaf. Ik denk dat ze zelf nog niet echt beseft wat ze heeft neergezet. Dat was ook haar kracht. Ze is sterk, vrouwelijk en toch stoer. Ik hoop dat meisjes van haar leeftijd een voorbeeld nemen aan haar, en zien dat dit ook vrouwelijk kan zijn. Dat zij niet het barbie-achtige type hoeven na te streven, iets wat je veel ziet in de Caraïbische- en Zuid-Amerikaanse cultuur. Ik heb zelf een dochter die qua type op Kenza lijkt. Ik heb ook een oudere zus. Zij liet mij in onze jeugd zien wat een sterke vrouw zij kan zijn. Hier komt de inspiratie vandaan om Tiara zo te regisseren.
Wat wil je met deze film bereiken bij het grote publiek?
Dat we ons meer bewust worden van elkaars tegenstellingen en verschil van visies op het leven. Dat we hier respectvol mee leren omgaan. Dat geldt namelijk ook voor de drie generaties die in het huis leven in Buladó. Ze willen allen iets anders, maar leren dat ze elkaar nodig hebben om rust te vinden.
Wat heb je er zelf van geleerd?
Veel over de herkomst van mijn vader en de cultuur waarin hij is opgegroeid, en op die wijze ook meer over mijzelf. Ik kan mijzelf nu beter plaatsen als half Nederlands- en half Curaçaose persoon. De cultuur en het land van mijn vader dat ik niet goed kende, is een stuk dichter bij mij gekomen. Ik voel mij nu meer compleet als mens. Ik ben blij dat ik van beiden culturen kennis heb, en dat nu kan laten floreren in mijn werk.
Beelden: © NFF/Joke Schut