Interview met voormalig topatlete Nelli Cooman
Nelli Cooman, Olympisch Atlete. Ze is ooit begonnen met voetbal en daarna internationaal befaamd in de sprint. Vooral op 60 meter voor velen onnavolgbaar. Losstaand van alle jeugdtitels is ze
15 keer Nederlands Kampioene geworden, heeft 6 keer een EK gewonnen en 2 Wereldtitels behaald. In 1986 werd ze Sportvrouw van het jaar. Nelli heeft ook titels van de KNAU en is Ambassadeur van de
Roparun. Een jaarlijks non-stop estafetteloop tussen Rotterdam en Parijs voor een goed doel. Daarnaast heeft Nelli al jaren een eigen stichting met een atletiek evenement voor een bijzondere
missie. Nu aanwezig op de TCS Amsterdam Marathon 2016.
Is dit de eerste keer dat je hier bent?
Welnee, ik ben hier al meerdere keren geweest. Het is nu vroeg in de ochtend en de sfeer is heel gemoedelijk in de VIP tent. Ik vind het trouwens een VIP tent voor iedereen, een no-nonsense tent. Dat spreekt mij wel aan. Dat we hier allemaal zo vroeg aanwezig zijn getuigt ook van waardering voor de lopers die vandaag alles zullen geven. Echt mijn petje af voor hen! Ik heb eerlijk gezegd niet zoveel verstand van de marathon. Wel weet ik hoe snel er gelopen moet worden en wat ze hier willen bereiken. Ik heb dan ook geen favoriet, maar wel alle respect en waardering voor het feit dat de lopers dit zo kunnen volhouden.
Heb je altijd al willen hardlopen?
Het was vroeger niet mijn ambitie om te hardlopen…ik wilde eigenlijk voetbalster worden en dat heb ik vijf jaar met veel plezier gedaan. Ik was met voetbal tweebenig en ze noemde mij vroeger Miss Pelé. Uiteindelijk ben ik de atletiek ingerold via school. De eerste paar maanden vond ik atletiek helemaal niet leuk. Ik was teamsport gewend en dit was bijna alles in je uppie doen. Ik had het toen niet echt naar mijn zin!
Moest je destijds knokken om een hele goede prestatie neer te zetten?
Integendeel, ik hoefde helemaal niet te knokken en liep iedereen er gelijk uit. Heel mooi natuurlijk, maar dat zorgde ook voor ‘scheve’ gezichten bij veel van mijn leeftijdgenootjes. Sociaal gezien was dat eigenlijk wel vervelend. Toch ben ik blij dat ik toen heb doorgezet en zo de leukste, aardigste en liefste trainer van de wereld heb ontmoet, Henk Kraaijenhof. Hij heeft mij altijd in bescherming genomen, waardoor ik volledig kon gaan focussen op het leveren van topprestaties.
Worden atleten tegenwoordig niet teveel ‘geleefd’ door de media?
Ik vind vaak van wel en dat was in mijn tijd ook al zo. Eigenlijk heb je als atleet een haat-liefde verhouding met de media. Als het minder gaat dan is men pinnig en kritisch, gaat het goed dan is het Halleluja, Amen. Daar is nu de ‘social’ media bijgekomen. Die worden steeds meer gebruikt om bepaalde dingen niet rechtstreeks tegen een atleet te hoeven zeggen. Dat vind ik dan niet straight, vooral als het niet genuanceerd blijkt te zijn. Dit is jammer en ook de kwalijke kant van social media. In wezen is de pers wel hetzelfde gebleven. Maar wat mij tegenwoordig wel opvalt, is dat er steeds meer naar sensatie wordt gezocht. Hoe moeilijker het met iemand gaat, des te meer wordt daarover gepubliceerd, vooral op tv. En dan denk ik bij mezelf waarom? Toch niet vanwege de verkoopcijfers..? Vanuit de journalistieke opleiding wordt vooral het accent gelegd op feitelijke verslaglegging en objectiviteit. Maar ook dat je al het goede uit de mens en maatschappij moet halen...
Wat zou je mensen willen meegeven die met social media anderen negatief behandelen?
Zet een spiegel voor en zeg dan tegen jezelf als je in de spiegel kijkt; "hoe zou ik mij voelen als de mensen zo negatief over mij zouden denken en schrijven?"
Nederland wil tot de beste tien atletieklanden ter wereld behoren, wat vind je daarvan?
Als Nederland dit echt wil bereiken, dan moet eerst de huidige cultuur veranderen. Omarm de sporters, want die moeten heel veel doen om de wereldwijde top te kunnen bereiken. Dat geldt ook voor de begeleiding die dat mogelijk maakt. Maar wanneer het als topatleet wat minder met je gaat, dan wordt er vaak niet meer naar je omgekeken. Dat is geen goede basis voor het realiseren van de doelstelling. Omarm daarom ook de toppers van gemiddeld 10 tot 15 jaar geleden. Deze atleten bezitten veel kennis, praktijkervaring en mooie andere waarden die goed zijn voor het talent van de toekomst.
Je hebt een stichting, kun je daar iets meer over vertellen?
Ik heb al ruim 20 jaar mijn stichting in Stadskanaal en hiermee de Nelli Cooman Games tot stand gebracht. Dit initiatief is bedoeld om de integratie van valide en invalide atletieksporters bij elkaar te krijgen om samen te kunnen sporten. Zo wordt er geen onderscheid meer gemaakt en kan ook iedereen de Nelli Cooman bokaal winnen. Ik vind dat men zo'n volledige integratie ook bij het Nationale Sportgala zou kunnen doen. Geen onderscheid maken, maar de beste sporters benoemen die aan de Paralympics en Olympische spelen hebben meegedaan. Verder helpen we vele mensen die willen sporten in de atletiek. Bijvoorbeeld door een rolstoel te geven aan een sporter met ambitie die dat zelf niet kan betalen. Voor deze sporter gaat dan een nieuwe wereld open. Het is dankbaar werk wat we vanuit de stichting doen. We hebben een superteam en we zijn blij met de 200 vrijwilligers die daar elk weekend behulpzaam zijn, ook dat zijn echte toppers!