De tijd is los van het beeld, er is geen punt waar niet over gestreden wordt om gerechtigheid te doen gelden. We zouden ons kunnen afvragen hoe het komt dat alles met bakken achtereen komt en de oplossing eindeloos uitzichtloos lijkt...

Feitelijk is het wel een vaststaand gegeven dat daar waar orde is toch minimaal eerst ook een beetje een rommeltje moet zijn, anders hoeft er ook niets aan gedaan te worden. Maar dan nu eerst eens even kijken naar die rommel. Wie heeft dat veroorzaakt, en met welk doel… Uitgaande van onwetendheid schetst de gedachte dat alles wel weer goed komt mogelijk alleen een eenzijdig beeld. Want wat is het dan dat weer goed moet komen?

In de afgelopen jaren is de kijk op het ‘nu’ stevig in de schoenen komen te staan. Spiritueel gezien een mooi gegeven om mee aan de slag te gaan. De uitwerking in het dagelijks leven heeft echter eerder wat weg van een ware hype. Daarmee zou men er dan vanuit kunnen gaan dat het weinig zinvol is om te rade te gaan bij het oude. Laat staan daarbij stil te staan.

Maar wie één minuut de tijd heeft gehad om in een warenhuis pijlsnel wat spullen te kopen, is er eigenlijk ook meteen van verzekerd dat de helft, en wellicht alleen het minst belangrijke wordt meegenomen. Die ene minuut gelijkt direct te dirigeren naar een soort vlaag van verstandsverbijstering. Waarbij vanuit het oerinstinct het "pak wat je pakken kunt" luidkeels weerklinkt. En dat is dan precies wat er ook gebeurt.

Alles wat we niet echt behoeven is present, en dat wat we echt nodig hebben is pertinent over het hoofd gezien en afwezig. Een gemiste kans, en wel eentje die als heel vervelend wordt ervaren. Lastiger wordt het als dit te lang blijft na sudderen als een dessert met een bittere nasmaak…

In het nieuwe nu wordt het dan lastig en moeilijk en weet men vaak niet meer wat te doen of waar te beginnen. Want hoe gaat iets dan ten goede keren als er al zolang aan voorbij wordt gegaan. Opkomen voor elkaar, de verbinding zoeken, de afwijzingen loslaten en een helpende hand bieden is zonder bijzaak, spotlight of gewin een mooi gebaar. Desondanks lijkt het dilemma immens groot, want dat wat eenmaal in het nu is, kan niet zomaar terug worden gedraaid en opgelost worden.

De bittere nasmaak van het dessert blijkt lastiger te verteren dan gedacht. Toch kan het wel degelijk anders en heel erg moeilijk hoeft dat ook niet te zijn. Hoewel het anders kunnen voornamelijk op het persoonlijke vlak geldt kan er ook in grotere, mondiale en complexere situaties best iets van geleerd worden.

Die leerweg is overal in de natuur terug te vinden waarbij met de komst van het nieuwe seizoen al het oude wordt weggeblazen. Niet alleen omdat het toch al vergaan was en geen andere functie dan afsterven meer heeft, maar ook omdat er nieuwe ruimte in het nieuwe nu moet verrijzen. Van de natuur uitgaande zou men kunnen constateren dat het doorgaans meer van hetzelfde is, maar wie goed kijkt ziet dat dit echt alleen maar zo lijkt…  

Namaste!