Als de mens niet meer mag wezen wie het wil zijn, dan maakt dat heel wat frustraties los. Zijn is een ongenaakbaar gemeengoed voor ieder mens. Ondanks dat leven we toch in een tijd die vooral wordt gekenmerkt door onvrede. Dat gaat tegenwoordig wel heel ver. Onvrede over het uiterlijk, onvrede over het bestaan, onvrede over zoveel dingen, kan dat wereld dat nog wel aan?...

Het beeld dat zegt wie de mens moet zijn, wat de mens moet hebben en hoe de mens eruit zou moeten zien viert hoogtij. Het opperste toppunt van het ideaalbeeld is het echter compleet voorbij. Het gelijkt erop dat de mens het wat dat betreft zelf ook niet meer weet, of niet meer wil weten.

De maakbare wereld lijkt met de vernuftige innovaties een super fraai avontuur. Doorgaans wil dat graag op levend bewustzijn de praktijken botvieren. Nieuwigheid, dat zijn zogenaamde tijd van vooruitgang ver vooruit is. Misschien doet het men hier en daar wel inzien, dat wat als compleet nieuw wordt voorgeschoteld, het dat eigenlijk niet is...

De onnodige gang naar de maakbare wereld, zet daar achteraf best vaak een hoop mensen beschaamd en onthutst terug in de realiteit. Het leed is dan echter al geleden en het kwaad is gedaan. Of het nog wel teruggedraaid kan, behoeft tegenwoordig niet meer echt een vraag. Alleen wordt het ogenschijnlijk nooit meer helemaal zoals het ooit was...

In tijden als deze realiseert men zich steeds vaker dat verandering en vooruitgang alleen kan worden gerealiseerd door voortgang. Een belangrijk gegeven dat veel meer omvat dan de persoonlijk gemotiveerde transitie alleen. Vooruitgang bestaat niet simpelweg uit het achterwege laten en het niet meer achterom kijken...

Een zekere voleinding vereist het echter wel. De fase voor begrip om dat wat eerst of ooit was los te laten, is daarbij zeker geen makkie. De mensheid heeft van nature immers altijd wel een dergelijke motivatie om iets te willen onderzoeken. Regelmatig komt dat neer op het volledig uitspitten tot de diepste der diepten.

Wie hier goed over nadenkt zal misschien weleens tot een verhelderende conclusie komen. Als men bewust leeft... dan ademt, ervaart en onderzoekt men immers het leven in alle schoonheid zoals deze gegeven is. De maakbare wereld brengt echter ook veel mooie geschenken met zich mee. Het is dan ook bewezen dat deze vaak van goede inzetbaarheid zijn bij de meest uiteenlopende toepassingen.

Bij ieder levend bewustzijn schort het in feite aan helemaal niets. Toch is daar kennelijk de onbedwingbare behoefte om gehoor te geven aan het heersende gevoel van onvrede. Desalniettemin is de overgave tot het hebben van tevredenheid het mooiste wat er is. Eenvoudigweg; "zijn en laten zijn"...

Namaste!